Εγκλωβισμένοι μέσα στην επισφάλεια και την αλληλοδιαδοχή της με την ανεργία, αποτελούμε προς το παρόν ένα αναλώσιμο προϊόν για τον καπιταλισμό, που σχηματίζει τώρα ένα νέο κατώτερο κομμάτι στην κοινωνική διαστρωμάτωση.
Τα τελευταία δύο χρόνια με το φάντασμα της οικονομικής κρίσης, όχι απλώς να μας τρομοκρατεί, αλλά να έχει μπει κανονικά στις ζωές μας και μάλιστα να μας έχει κατσικωθεί στο σβέρκο, οι επισφαλείς και οι άνεργοι είναι από τις πρώτες κοινωνικές ομάδες που θίγονται και απειλούνται από τα πιο σκληρά μέτρα. Άυξηση της φορολογίας, περικοπές μισθών και μαζικές απολύσεις είναι από τα πιο ενδεικτικά.
Τι στο κακό είναι όμως αυτή η οικονομική κρίση που μας έχουν σερβίρει σε συνδυασμό με όρους όπως spreads, δείκτες, ελλείματα κλπ ? Δε χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη, αρκεί να ανατρέξουμε στη στρατηγική που εδώ και χρόνια ακολουθούν τα αφεντικά και ο καπιταλισμός, τη μείωση δηλαδή του κόστους εργασίας και την αύξηση των κερδών για κράτος και αφεντικά στις πλάτες των εργαζομένων. Η κρίση αυτή επομένως, μόνο δική μας κρίση δεν είναι(εμείς αφεντικά δεν είμαστε!), είναι κρίση ενός συστήματος που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό του, να συντηρήσει αυτή την αισχρή εκμετάλευση σε βάρος των καταπιεσμένων.
Άλλωστε το χρήμα, το βασικό εργαλείο αυτού του συστήματος, είναι το μόνο προϊόν το οποίο δεν αντιστοιχεί σε πραγματική παραγωγή και μπορεί να πολλαπλασιάζεται από μόνο του, να δημιουργεί χρέη ανάλογα με το ποσοστό της εξουσίας αυτού που το κατέχει. Όλη η οικονομία λοιπόν είναι μιά μεγάλη φούσκα και η κρίση βρίσκεται στις δομές αυτού του συστήματος που το μόνο που
επιδιώκει είναι να δημιουργήσει νέες συνθήκες, πιο σκληρές και πιο εξοντωτικές για τις κοινωνίες. Μέσα στα πλαίσια του νέου αυτού πειράματος σε σχέση με τις αντοχές μας, θα προσπαθήσουν για μία ακόμη φορά να αφομοιώσουν κάθε μορφή αντίστασης.
Το σύστημα αυτό έχει την καταπληκτική ικανότητα να αφομοιώνει οτιδήποτε αυθόρμητο, οτιδήποτε αντιτίθεται στη λογική του. Στον καπιταλισμό όλα είναι εμπόριο, όλα αγοράζονται, από τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι την οικολογία που τείνουν να γίνουν πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης και βλακώδους εναλλακτικού εθελοντισμού (αφού το κράτος δεν τα κάνει,ας κάνουμε εμείς τσάμπα τη δουλειά του!).
Το ελληνικό κράτος, για να ανταποκριθεί λοιπόν σε μία οικονομική κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν και τροφοδότησαν και για να καλυφθεί το χρέος προς τα άλλα κράτη και τις μεγάλες τράπεζες, κάλεσαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(IMF). Οι λοιπές ανατριχιαστικές ιστορίες είναι πλέον γνωστές σε όλους/ες. Χωρίς λοιπόν να αμφισβητούμε την επίδραση του ΔΝΤ στις ζωές όσων
ήδη βρίσκονταν στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού, καλό θα ήταν να τονιστεί ότι ο «εχθρός» δεν είναι απ’ όσο μας αφορά εξωτερικός, αλλά βρισκόταν πάντα εδώ και δεν είναι άλλος από το κάθε ντόπιο αφεντικό, που νομιμοποιημένα πλέον ρίχνει τα μεροκάματα και πετσοκόβει κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κάτω από τις οδηγίες των επιτροπών που έστειλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, ένας απ’τους στόχους έγινε το εισόδημα, που αυτό θα γίνει η κύρια πηγή των εξουσιαστών για να αντλήσουν επιπλέον κεφάλαιο. Είναι μιά επιλογή με ταξικά χαρακτηριστικά να χτυπηθούν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι χαμηλότερες διαστρωματώσεις της κοινωνίας και να μη θιχτούν τα οικονομικά συμφέροντα της εκκλησίας ή των δαπανών για το στρατό και την πολυαγαπημένη τους εθνική άμυνα. Καταργείται κάθε δικαίωμα, κάθε παραχώρηση, όλων των κεκτημένων και των συνθηκών που κατοχυρώθηκαν με αγώνες και αίμα. Είναι έτοιμοι να προβούν και σε επιπλέον μέτρα, ακόμα πιο σκληρά ως την τελική μας αποδυνάμωση και εξόντωση. Με το μισθό μαθητείας να εγκλωβίζει κάθε νέο/α εως τα 25 τους σε μία περιστρεφόμενη πόρτα με μειωμένους μισθούς και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, επιδιώκουν από πάνω την πολυπόθητη γι’αυτούς κοινωνική συναίνεση και θα προβάλουν όλες τις μεταφυσικές μπαρούφες για να συσπειρώσουν τον κόσμο και να τον αποπροσανατολίσουν πχ εθνική ενότητα, πατριωτικές ανάγκες, ο θεός να βάλει το χέρι του και άλλα τέτοια χαριτωμένα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλους τους πολέμους, όλες τις κρίσεις, όλες τις μαζικές υποδουλώσεις.
Στοχοποιούν κοινωνικούς, αγωνιστικούς χώρους, εντείνουν την καταστολή, περιορίζουν τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες, εντείνουν την αστυνομοκρατία. Με πολλούς αγωνιστές να είναι είτε φυλακισμένοι είτε υπόδικοι με αναστολές, στοχοποιημένοι από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης(ή αποχαύνωσης), με σκοπό να μην αφήσουν να αναπτυχθούν αγώνες, κινήματα,εξεγέρσεις. Μας θέλουν πειθήνιους, συναινετικούς με σκυφτό το κεφάλι έτσι ώστε να μας ελέγχουν καλύτερα και να περνούν νέα μέτρα χωρίς
αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα αυτών είναι να εντείνεται ο ατομικισμός και η εσωτερίκευση και το γενικότερο κλίμα του κοιτάω την πάρτη μου. Μία κατάσταση που οδηγεί τον κόσμο σε έναν κανιβαλιστικό ανταγωνισμό με το χρήμα να είναι αυτοσκοπός.
Σε αντιπαράθεση με αυτά θα πρέπει να συλογικοποιήσουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις αρνήσεις μας. Με λύσεις απλές και καθημέρινές όπως το αίτημα για δωρεάν μετακινήσεις αρνούμενοι να ακυρώνουμε τα εισητήριά μας. Προτάσουμε την αυτοργάνωση και την αντιεραρχική οργάνωση. Αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια όπου οι κατά τόπους συλλογικότητες να δυναμώνουν και να μην αφήσουμε κανένα μόνο/η του/της. Συμμετοχή σε πορείες, άγριες απεργίες, καταλήψεις εργασιακών χώρων κτλ. Δεν ξεχνάμε πως ο καθεστωτικός συνδικαλισμός είναι ακόμη ένας θεσμός στον οποίο μόνο εχθρικά μπορούμε να σταθούμε καθώς λειτούργησε ως πυλώνας για εκτονώσεις, ξεπουλήματα, υπονόμευση των εργαζομένων και των αγώνων τους. Μπορεί να αντικατασταθεί με νέα εγχειρήματα βάσης, από τα κάτω, που θα στηρίζονται στην αλληλεγγύη. Η αυτοργάνωση, ο αδιαμεσολάβητος αγώνας, η άμεση δράση και η αντιεραρχική οργάνωση με σκοπό την ολική ρήξη με το παρελθόν και την κατάκτηση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας είναι δομικές προτάσεις και αναγκαίες μπροστά στην καταλεηλάτηση που επιχειρούν από κοινού το κράτος και το κεφάλαιο.
Θα βρεθούμε όλοι και όλες στους δρόμους έξω από γραφειοκρατίες και κόμματα και δε θα βρούμε την ενότητα στον πατριωτισμό και στη “λαϊκή συσπείρωση” με τις συμβουλές της Παπαρήγα για περιόδους κρίσης, ούτε στο χρήμα αλλά στις κοινές επιθυμίες μας για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους.
Category: Επισφάλεια
Όταν όλα τριγύρω μας ακριβαίνουν, το “εμπόρευμα – εργασία” συνεχώς υποτιμάται…
Το τελευταίο διάστημα, τρομοκρατώντας με λέξεις όπως “κρίση”, “χρεωκοπία”, κτλ. και έχοντας ως εργαλείο προπαγάνδας τους τα media, η εγχώρια/διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ, προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων και να μας σύρει στην πολυπόθητη για αυτούς “κοινωνική συναίνεση”.
Για να κερδίσει την “κοινωνική συναίνεση” από τους εργαζομένους, η ίδια ελίτ, χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης την πτώση της αξίας του εμπορεύματος – εργασίας και όταν αυτή η “συναίνεση” επιτευχθεί -όσο επιτευχθεί-, θα χρησιμοποιηθεί ξανά αντίστροφα για να ρίξει και άλλο την αξία της εργασίας η οποία ήδη έχει υποτιμηθεί.
“Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την εργατική τάξη… το φάντασμα της επισφάλειας…”
Τις τελευταίες δεκαετίες, ένα από τα αποτελέσματα του σχεδιασμού τους, ήταν η εισαγωγή ενός νέου μοντέλου εργασίας και εργασιακών σχέσεων, αυτό της “επισφάλειας”, στο καθεστώς της οποίας τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο από τον εργαζόμενο – όλα μπορούν να διαμορφωθούν όπως ορίζει το συμφέρον του εργοδότη.
Για πολλούς από εμάς, ούτε το φάσμα της επισφάλειας, ούτε το σκιάχτρο της ανεργίας αποτελεί μια καινούργια κατάσταση, ενώ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παραπάνω είναι πλέον πασίγνωστα:
μισθοί ούτε για επιβίωση, εντατικοποίηση, υπερωρίες (απλήρωτες), “μαύρα” μεροκάματα, ωράριο “λάστιχο”, “μπλοκάκι”, πολυειδίκευση, ουρές στον “ο.α.ε.δ.” για το επίδομα της κοροϊδίας, χαμένες ώρες από τη ζωή μας σε βιογραφικά και συνεντεύξεις, χαμένες ώρες στο πήγαιν’-έλα της δουλειάς, κατακερματισμένος ελεύθερος χρόνος…
Πλέον, στο μοντέλο της επισφάλειας, η ανεργία δεν εκτελεί μόνο τις συνήθεις λειτουργίες για την πίεση και τον εκβιασμό των εργαζομένων, αποτελεί δομικό στοιχείο της ίδιας της επισφάλειας, συνθέτοντας μια κατάσταση που διαδέχεται και συμπληρώνει ανάλογα με τις περιστάσεις την επισφαλή εργασία. Έτσι συνήθως παρατηρείται η εξής ακολουθία στον σημερινό εργασιακό μεσαίωνα: π.χ. 1 χρόνο ανεργία, 5 μήνες επισφαλής, 1 μήνα ανεργία, 2 μήνες σε κάποιο άλλο πόστο επισφαλούς εργασίας κ.ο.κ….
Η διάχυση της επισφάλειας και στην προσωπική μας ζωή…
Ζώντας σε μια συνολική κατάσταση επισφάλειας (συμπεριλαμβανομένης της εργασιακής), η οποία εντείνεται συνεχώς, μένει όλο και λιγότερος χρόνος να σκεφτείς κάτι άλλο πέραν της επιβίωσης και να πράξεις κάτι διαφορετικό πέραν της επαναλαμβανόμενης εργασιακής ρουτίνας.
Έτσι, η γενικευμένη επισφάλεια προκαλεί και μια διαρκώς αυξανόμενη ανασφάλεια: δημιουργούνται επιπλέον προβλήματα και κατασκευάζεται ένας ισχυρός ατομισμός. Αυτό είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά που πατάει ο καπιταλισμός για να συνεχίσει να υπάρχει. Από τη μία ενισχύεται η νοοτροπία “ο καθένας για την πάρτη του”, ενώ δημιουργείται και μια νέου είδους ενισχυμένη αλλοτρίωση… Αυτή που συναντάς στο βλέμμα του καχύποπτου γείτονα, στη ρουφιανιά του φιλόδοξου να ανέβει στην ιεραρχία «συναδέλφου» σου κτλ. Εδώ είναι ακριβώς, όπου η γενική έννοια επισφάλεια, παίρνει σάρκα και οστά σε ένα ακόμα επίπεδο, αυτό της καθημερινής ζωής και των προσωπικών σχέσεων.
Ταυτόχρονα, τίθεται η “λογική” του να ψάχνουμε διαρκώς το εύκολο θύμα /φταίχτη για την κατάσταση. Απόψεις όπως “για όλα φταίνε οι μετανάστες / οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ο.κ.” και ότι άλλο υποδείξουν κάθε φορά τα “μ.μ.ε.” ως ‘’αποδιοπομπαίο τράγο”, παίρνουν τη θέση τους στον καθημερινό λόγο ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Κατηγορείται η ίδια η εργατική τάξη, ως υπεύθυνη για την “κρίση – ύφεση” και για την εξαθλίωση που ανέχεται ουσιαστικά η ίδια… Θολώνουν έτσι τα νερά, αποκρύπτουν τους πραγματικά υπαίτιους για αυτήν την κατάσταση που δεν είναι άλλοι από τους καπιταλιστές και τους υποστηρικτές τους.
Μας αφορά όλους!
Το αποτέλεσμα του νέου αυτού εργασιακού μοντέλου είναι η εμφάνιση μιας νέας διαστρωμάτωσης στο εσωτερικό της ίδιας της εργατικής τάξης. Ένας πληθυσμός εργαζομένων, μέσα στον καπιταλισμό, ο οποίος πιέζεται από το δίπολο επισφάλεια – ανεργία. Είναι αυτός ο κόσμος που ταΐζει, ποτίζει, μεταφέρει, καθαρίζει, ενημερώνει, φέρνει τα καταναλωτικά προϊόντα στο σπίτι και στις οθόνες εργατών, ανέργων, φοιτητών, αστών, υπηρετεί τους πάντες και τα πάντα, σε άθλιες συνθήκες, ανεξέλεγκτα, ανασφάλιστα, ελαστικά, ευέλικτα, χωρίς προϋποθέσεις. Ένας πληθυσμός εργαζομένων αόρατος και αναλώσιμος…
Είναι φανερό λοιπόν, το φαινόμενο της επισφάλειας, μας αφορά όλους. Δεν πρέπει ο κοινωνικός ανταγωνισμός να μεταφέρεται στο εσωτερικό της κοινωνικής τάξης , αλλά να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με το πού πρέπει να στρέψουμε την οργή μας, απέναντι στο σύστημα που τα δημιουργεί και στην ίδια την εξουσία που τα διαχειρίζεται.
Πώς μπορούμε να κινηθούμε…
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, είναι οι ατομικές υπερβάσεις, στις οποίες πρέπει να προβούμε όλοι, χωρίς να ξεχνάμε, πως η αξιοπρέπεια κατακτήθηκε και με συλλογικούς αγώνες. Ο συλλογικός αγώνας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των φαινομενικά ισχυρότερων. Δεν μπορούμε να απαξιώνουμε επίσης, κανέναν αγώνα που διεκδικεί “καλύτερες συνθήκες επιβίωσης”, ούτε μπορούμε να παλεύουμε μόνο για “καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης”. Οι αγώνες μπορούν και πρέπει να γενικευτούν ως την καταστροφή του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Είναι άμεση αναγκαιότητα, η διέξοδος της οργάνωσης των εργαζομένων, των επισφαλώς και των ανέργων. Μέσα από αυτοργανωμένες, ελεύθερες “συνελεύσεις βάσης” εργαζομένων – ανέργων, χωρίς συντεχνιακές λογικές, με κοινωνικούς αγώνες που θα είναι αντιπολιτικοί, αντιεραρχικοί, αυτόνομοι.
…έπεται συνέχεια…