Author: espeir

Εγκλωβισμένοι μέσα στην επισφάλεια και την αλληλοδιαδοχή της με την ανεργία, αποτελούμε προς το παρόν ένα αναλώσιμο προϊόν για τον καπιταλισμό, που σχηματίζει τώρα ένα νέο κατώτερο κομμάτι στην κοινωνική διαστρωμάτωση.
Τα τελευταία δύο χρόνια με το φάντασμα της οικονομικής κρίσης, όχι απλώς να μας τρομοκρατεί, αλλά να έχει μπει κανονικά στις ζωές μας και μάλιστα να μας έχει κατσικωθεί στο σβέρκο, οι επισφαλείς και οι άνεργοι είναι από τις πρώτες κοινωνικές ομάδες που θίγονται και απειλούνται από τα πιο σκληρά μέτρα. Άυξηση της φορολογίας, περικοπές μισθών και μαζικές απολύσεις είναι από τα πιο ενδεικτικά.
Τι στο κακό είναι όμως αυτή η οικονομική κρίση που μας έχουν σερβίρει σε συνδυασμό με όρους όπως spreads, δείκτες, ελλείματα κλπ ? Δε χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη, αρκεί να ανατρέξουμε στη στρατηγική που εδώ και χρόνια ακολουθούν τα αφεντικά και ο καπιταλισμός, τη μείωση δηλαδή του κόστους εργασίας και την αύξηση των κερδών για κράτος και αφεντικά στις πλάτες των εργαζομένων. Η κρίση αυτή επομένως, μόνο δική μας κρίση δεν είναι(εμείς αφεντικά δεν είμαστε!), είναι κρίση ενός συστήματος που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό του, να συντηρήσει αυτή την αισχρή εκμετάλευση σε βάρος των καταπιεσμένων.
Άλλωστε το χρήμα, το βασικό εργαλείο αυτού του συστήματος, είναι το μόνο προϊόν το οποίο δεν αντιστοιχεί σε πραγματική παραγωγή και μπορεί να πολλαπλασιάζεται από μόνο του, να δημιουργεί χρέη ανάλογα με το ποσοστό της εξουσίας αυτού που το κατέχει. Όλη η οικονομία λοιπόν είναι μιά μεγάλη φούσκα και η κρίση βρίσκεται στις δομές αυτού του συστήματος που το μόνο που
επιδιώκει είναι να δημιουργήσει νέες συνθήκες, πιο σκληρές και πιο εξοντωτικές για τις κοινωνίες. Μέσα στα πλαίσια του νέου αυτού πειράματος σε σχέση με τις αντοχές μας, θα προσπαθήσουν για μία ακόμη φορά να αφομοιώσουν κάθε μορφή αντίστασης.
Το σύστημα αυτό έχει την καταπληκτική ικανότητα να αφομοιώνει οτιδήποτε αυθόρμητο, οτιδήποτε αντιτίθεται στη λογική του. Στον καπιταλισμό όλα είναι εμπόριο, όλα αγοράζονται, από τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι την οικολογία που τείνουν να γίνουν πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης και βλακώδους εναλλακτικού εθελοντισμού (αφού το κράτος δεν τα κάνει,ας κάνουμε εμείς τσάμπα τη δουλειά του!).
Το ελληνικό κράτος, για να ανταποκριθεί λοιπόν σε μία οικονομική κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν και τροφοδότησαν και για να καλυφθεί το χρέος προς τα άλλα κράτη και τις μεγάλες τράπεζες, κάλεσαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(IMF). Οι λοιπές ανατριχιαστικές ιστορίες είναι πλέον γνωστές σε όλους/ες. Χωρίς λοιπόν να αμφισβητούμε την επίδραση του ΔΝΤ στις ζωές όσων
ήδη βρίσκονταν στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού, καλό θα ήταν να τονιστεί ότι ο «εχθρός» δεν είναι απ’ όσο μας αφορά εξωτερικός, αλλά βρισκόταν πάντα εδώ και δεν είναι άλλος από το κάθε ντόπιο αφεντικό, που νομιμοποιημένα πλέον ρίχνει τα μεροκάματα και πετσοκόβει κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κάτω από τις οδηγίες των επιτροπών που έστειλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, ένας απ’τους στόχους έγινε το εισόδημα, που αυτό θα γίνει η κύρια πηγή των εξουσιαστών για να αντλήσουν επιπλέον κεφάλαιο. Είναι μιά επιλογή με ταξικά χαρακτηριστικά να χτυπηθούν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι χαμηλότερες διαστρωματώσεις της κοινωνίας και να μη θιχτούν τα οικονομικά συμφέροντα της εκκλησίας ή των δαπανών για το στρατό και την πολυαγαπημένη τους εθνική άμυνα. Καταργείται κάθε δικαίωμα, κάθε παραχώρηση, όλων των κεκτημένων και των συνθηκών που κατοχυρώθηκαν με αγώνες και αίμα. Είναι έτοιμοι να προβούν και σε επιπλέον μέτρα, ακόμα πιο σκληρά ως την τελική μας αποδυνάμωση και εξόντωση. Με το μισθό μαθητείας να εγκλωβίζει κάθε νέο/α εως τα 25 τους σε μία περιστρεφόμενη πόρτα με μειωμένους μισθούς και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, επιδιώκουν από πάνω την πολυπόθητη γι’αυτούς κοινωνική συναίνεση και θα προβάλουν όλες τις μεταφυσικές μπαρούφες για να συσπειρώσουν τον κόσμο και να τον αποπροσανατολίσουν πχ εθνική ενότητα, πατριωτικές ανάγκες, ο θεός να βάλει το χέρι του και άλλα τέτοια χαριτωμένα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλους τους πολέμους, όλες τις κρίσεις, όλες τις μαζικές υποδουλώσεις.
Στοχοποιούν κοινωνικούς, αγωνιστικούς χώρους, εντείνουν την καταστολή, περιορίζουν τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες, εντείνουν την αστυνομοκρατία. Με πολλούς αγωνιστές να είναι είτε φυλακισμένοι είτε υπόδικοι με αναστολές, στοχοποιημένοι από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης(ή αποχαύνωσης), με σκοπό να μην αφήσουν να αναπτυχθούν αγώνες, κινήματα,εξεγέρσεις. Μας θέλουν πειθήνιους, συναινετικούς με σκυφτό το κεφάλι έτσι ώστε να μας ελέγχουν καλύτερα και να περνούν νέα μέτρα χωρίς
αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα αυτών είναι να εντείνεται ο ατομικισμός και η εσωτερίκευση και το γενικότερο κλίμα του κοιτάω την πάρτη μου. Μία κατάσταση που οδηγεί τον κόσμο σε έναν κανιβαλιστικό ανταγωνισμό με το χρήμα να είναι αυτοσκοπός.
Σε αντιπαράθεση με αυτά θα πρέπει να συλογικοποιήσουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις αρνήσεις μας. Με λύσεις απλές και καθημέρινές όπως το αίτημα για δωρεάν μετακινήσεις αρνούμενοι να ακυρώνουμε τα εισητήριά μας. Προτάσουμε την αυτοργάνωση και την αντιεραρχική οργάνωση. Αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια όπου οι κατά τόπους συλλογικότητες να δυναμώνουν και να μην αφήσουμε κανένα μόνο/η του/της. Συμμετοχή σε πορείες, άγριες απεργίες, καταλήψεις εργασιακών χώρων κτλ. Δεν ξεχνάμε πως ο καθεστωτικός συνδικαλισμός είναι ακόμη ένας θεσμός στον οποίο μόνο εχθρικά μπορούμε να σταθούμε καθώς λειτούργησε ως πυλώνας για εκτονώσεις, ξεπουλήματα, υπονόμευση των εργαζομένων και των αγώνων τους. Μπορεί να αντικατασταθεί με νέα εγχειρήματα βάσης, από τα κάτω, που θα στηρίζονται στην αλληλεγγύη. Η αυτοργάνωση, ο αδιαμεσολάβητος αγώνας, η άμεση δράση και η αντιεραρχική οργάνωση με σκοπό την ολική ρήξη με το παρελθόν και την κατάκτηση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας είναι δομικές προτάσεις και αναγκαίες μπροστά στην καταλεηλάτηση που επιχειρούν από κοινού το κράτος και το κεφάλαιο.
Θα βρεθούμε όλοι και όλες στους δρόμους έξω από γραφειοκρατίες και κόμματα και δε θα βρούμε την ενότητα στον πατριωτισμό και στη “λαϊκή συσπείρωση” με τις συμβουλές της Παπαρήγα για περιόδους κρίσης, ούτε στο χρήμα αλλά στις κοινές επιθυμίες μας για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους.