Όταν όλα τριγύρω μας ακριβαίνουν, το “εμπόρευμα – εργασία” συνεχώς υποτιμάται…
Το τελευταίο διάστημα, τρομοκρατώντας με λέξεις όπως “κρίση”, “χρεωκοπία”, κτλ. και έχοντας ως εργαλείο προπαγάνδας τους τα media, η εγχώρια/διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ, προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων και να μας σύρει στην πολυπόθητη για αυτούς “κοινωνική συναίνεση”.
Για να κερδίσει την “κοινωνική συναίνεση” από τους εργαζομένους, η ίδια ελίτ, χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης την πτώση της αξίας του εμπορεύματος – εργασίας και όταν αυτή η “συναίνεση” επιτευχθεί -όσο επιτευχθεί-, θα χρησιμοποιηθεί ξανά αντίστροφα για να ρίξει και άλλο την αξία της εργασίας η οποία ήδη έχει υποτιμηθεί.
“Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την εργατική τάξη… το φάντασμα της επισφάλειας…”
Τις τελευταίες δεκαετίες, ένα από τα αποτελέσματα του σχεδιασμού τους, ήταν η εισαγωγή ενός νέου μοντέλου εργασίας και εργασιακών σχέσεων, αυτό της “επισφάλειας”, στο καθεστώς της οποίας τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο από τον εργαζόμενο – όλα μπορούν να διαμορφωθούν όπως ορίζει το συμφέρον του εργοδότη.
Για πολλούς από εμάς, ούτε το φάσμα της επισφάλειας, ούτε το σκιάχτρο της ανεργίας αποτελεί μια καινούργια κατάσταση, ενώ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παραπάνω είναι πλέον πασίγνωστα:
μισθοί ούτε για επιβίωση, εντατικοποίηση, υπερωρίες (απλήρωτες), “μαύρα” μεροκάματα, ωράριο “λάστιχο”, “μπλοκάκι”, πολυειδίκευση, ουρές στον “ο.α.ε.δ.” για το επίδομα της κοροϊδίας, χαμένες ώρες από τη ζωή μας σε βιογραφικά και συνεντεύξεις, χαμένες ώρες στο πήγαιν’-έλα της δουλειάς, κατακερματισμένος ελεύθερος χρόνος…
Πλέον, στο μοντέλο της επισφάλειας, η ανεργία δεν εκτελεί μόνο τις συνήθεις λειτουργίες για την πίεση και τον εκβιασμό των εργαζομένων, αποτελεί δομικό στοιχείο της ίδιας της επισφάλειας, συνθέτοντας μια κατάσταση που διαδέχεται και συμπληρώνει ανάλογα με τις περιστάσεις την επισφαλή εργασία. Έτσι συνήθως παρατηρείται η εξής ακολουθία στον σημερινό εργασιακό μεσαίωνα: π.χ. 1 χρόνο ανεργία, 5 μήνες επισφαλής, 1 μήνα ανεργία, 2 μήνες σε κάποιο άλλο πόστο επισφαλούς εργασίας κ.ο.κ….
Η διάχυση της επισφάλειας και στην προσωπική μας ζωή…
Ζώντας σε μια συνολική κατάσταση επισφάλειας (συμπεριλαμβανομένης της εργασιακής), η οποία εντείνεται συνεχώς, μένει όλο και λιγότερος χρόνος να σκεφτείς κάτι άλλο πέραν της επιβίωσης και να πράξεις κάτι διαφορετικό πέραν της επαναλαμβανόμενης εργασιακής ρουτίνας.
Έτσι, η γενικευμένη επισφάλεια προκαλεί και μια διαρκώς αυξανόμενη ανασφάλεια: δημιουργούνται επιπλέον προβλήματα και κατασκευάζεται ένας ισχυρός ατομισμός. Αυτό είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά που πατάει ο καπιταλισμός για να συνεχίσει να υπάρχει. Από τη μία ενισχύεται η νοοτροπία “ο καθένας για την πάρτη του”, ενώ δημιουργείται και μια νέου είδους ενισχυμένη αλλοτρίωση… Αυτή που συναντάς στο βλέμμα του καχύποπτου γείτονα, στη ρουφιανιά του φιλόδοξου να ανέβει στην ιεραρχία «συναδέλφου» σου κτλ. Εδώ είναι ακριβώς, όπου η γενική έννοια επισφάλεια, παίρνει σάρκα και οστά σε ένα ακόμα επίπεδο, αυτό της καθημερινής ζωής και των προσωπικών σχέσεων.
Ταυτόχρονα, τίθεται η “λογική” του να ψάχνουμε διαρκώς το εύκολο θύμα /φταίχτη για την κατάσταση. Απόψεις όπως “για όλα φταίνε οι μετανάστες / οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ο.κ.” και ότι άλλο υποδείξουν κάθε φορά τα “μ.μ.ε.” ως ‘’αποδιοπομπαίο τράγο”, παίρνουν τη θέση τους στον καθημερινό λόγο ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Κατηγορείται η ίδια η εργατική τάξη, ως υπεύθυνη για την “κρίση – ύφεση” και για την εξαθλίωση που ανέχεται ουσιαστικά η ίδια… Θολώνουν έτσι τα νερά, αποκρύπτουν τους πραγματικά υπαίτιους για αυτήν την κατάσταση που δεν είναι άλλοι από τους καπιταλιστές και τους υποστηρικτές τους.
Μας αφορά όλους!
Το αποτέλεσμα του νέου αυτού εργασιακού μοντέλου είναι η εμφάνιση μιας νέας διαστρωμάτωσης στο εσωτερικό της ίδιας της εργατικής τάξης. Ένας πληθυσμός εργαζομένων, μέσα στον καπιταλισμό, ο οποίος πιέζεται από το δίπολο επισφάλεια – ανεργία. Είναι αυτός ο κόσμος που ταΐζει, ποτίζει, μεταφέρει, καθαρίζει, ενημερώνει, φέρνει τα καταναλωτικά προϊόντα στο σπίτι και στις οθόνες εργατών, ανέργων, φοιτητών, αστών, υπηρετεί τους πάντες και τα πάντα, σε άθλιες συνθήκες, ανεξέλεγκτα, ανασφάλιστα, ελαστικά, ευέλικτα, χωρίς προϋποθέσεις. Ένας πληθυσμός εργαζομένων αόρατος και αναλώσιμος…
Είναι φανερό λοιπόν, το φαινόμενο της επισφάλειας, μας αφορά όλους. Δεν πρέπει ο κοινωνικός ανταγωνισμός να μεταφέρεται στο εσωτερικό της κοινωνικής τάξης , αλλά να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με το πού πρέπει να στρέψουμε την οργή μας, απέναντι στο σύστημα που τα δημιουργεί και στην ίδια την εξουσία που τα διαχειρίζεται.
Πώς μπορούμε να κινηθούμε…
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, είναι οι ατομικές υπερβάσεις, στις οποίες πρέπει να προβούμε όλοι, χωρίς να ξεχνάμε, πως η αξιοπρέπεια κατακτήθηκε και με συλλογικούς αγώνες. Ο συλλογικός αγώνας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των φαινομενικά ισχυρότερων. Δεν μπορούμε να απαξιώνουμε επίσης, κανέναν αγώνα που διεκδικεί “καλύτερες συνθήκες επιβίωσης”, ούτε μπορούμε να παλεύουμε μόνο για “καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης”. Οι αγώνες μπορούν και πρέπει να γενικευτούν ως την καταστροφή του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Είναι άμεση αναγκαιότητα, η διέξοδος της οργάνωσης των εργαζομένων, των επισφαλώς και των ανέργων. Μέσα από αυτοργανωμένες, ελεύθερες “συνελεύσεις βάσης” εργαζομένων – ανέργων, χωρίς συντεχνιακές λογικές, με κοινωνικούς αγώνες που θα είναι αντιπολιτικοί, αντιεραρχικοί, αυτόνομοι.
…έπεται συνέχεια…